ROZDZIAŁ V

 Twarz... demona... Krzyknął z całych sił. Stała na środku pokoju wpatrując się w Harrego i powoli płynąc ku niemu. Nie rozpoznał tej twarzy. Była cała blada, ubrana w białą, zwiewną suknię, miała złożone ręce, jakby coś w nich trzymała... Nie wiedział tylko co. Jej chłód przeniknął w niego z chwilą jej pojawienia, przeraziło go to jak bardzo była lodowata, zmarła... Siedział na końcu łóżka, przyklejony do ściany i ledwo oddychając. 'To jakaś paranoja! Co się ze mną dzieje? Tylko sen... Wierzę, że to był sen!' - myślał roztrzęsiony. Po 10 minutach siedzenia bez ruchu chciał sprawdzić i obejść dom, ale nie wiedział nawet kiedy, zasnął. Leżał w pozycji skulonej. Tym razem we śnie...

~ 'Spadł... Wylądował w przestrzeni odkrytej. To był klif. Cały z jasnej skały. Niebo było zachmurzone, ale od horyzontu biła olbrzymia, oślepiająca jasność. Mgła rozchodziła się po całej okolicy. Na końcu była przepaść. Harry rozglądał się po wszystkich stronach, jakby czegoś szukał, ale czego?
'To jest koniec... Umieram. Ktoś po mnie przyszedł.' - czuł znowu tą obecność. Była przy nim. To uczucie... Tym razem nie było już tak zupełnie miło. Wcale nie było... Przestraszył się. Bardzo. 'A niby byłem z nią taki zżyty'
'Gdzie ja jestem?' Pochłonęła go rozpacz. Szedł więc w stronę przepaści... Zrobił pierwszy krok, drugi, a z przestrzeni wyłoniła się ta sama postać. W głowie mieszały mu się uczucia.
- Nie bój się! - do jego uszu dobiegł powiew, uspokajający go trochę.
Szedł równym, wolnym tempem coraz bliżej przepaści i tej... postaci. Nie bał się. Uczucie bezpieczeństwa powróciło. Postać była coraz bliżej, kiedy jednak odległość Harrego od ducha wyniosła ilość na wyciągnięcie ręki, zniknęła. Harry od razu stanął jak wryty.
'Gdzie ona jest? Nie chcę, żeby odchodziła! Zależy mi na niej!!! Błagam, niech wróci!' - rozglądając się po zamglonej, jasnej okolicy, bił się z własnymi myślami.
- Niech  mi ktoś pomoże! - krzyczał zdesperowany. To wszystko go osłabiło. Jak się stamtąd wydostać?
 Po kilku minutach zamglonego płaczu, postać pojawiła się ponownie. Tym razem trochę inna... Nie ta sama. Przyglądał się bliżej, będąc otoczony tym uczuciem.
'To niemożliwe! Nie wierzę! Po prostu nie wierzę! Czy to... to ona! Katelyn!' - zerwał się na równe nogi nie wierząc w to co widzi.
 Katelyn szła do niego, to ona! Zbliża się i widział ją... Była aniołem. Umarła. Cała niebieska i zimna. Jej ciemne włosy były prawie czarne i tego koloru były również oczy. Miała na sobie białą, prostą i zwiewną sukienkę do kolan i niebieskie ciało. Smutne oczy i nic nie mówiła.
'To było straszne! Płakać mi się chciało! Dopiero teraz zdałem sobie z tego sprawę! To nie mogło być prawdą! Ona umarła! Była duchem!'
 Podeszła do niego i pół metra przed nim zatrzymała się i spojrzała prosto w oczy. Płakała. Jakby chciała coś powiedzieć, przeprosić, nawiązać do ich zerwania, ale nie mogła. Nie mówiła. To było tak rzeczywiste, ale przecież niemożliwe. 'Nie pamiętam kiedy tak się bałem i krzyczałem. Zwróciła się z tył. Wracała się gdzieś na krawędź wzgórza i chciała spaść. Popatrzyła na mnie ślicznymi oczami i zrobiła to... Spadła!' ~

                       ✿ ✿ ✿          ✿ ✿ ✿          ✿ ✿ ✿          ✿ ✿ ✿           ✿ ✿ ✿
     A tutaj kilka zdjęć z Warszawy ☀︎ ☀︎ ☀︎

 

 

Chciałabym zrobić kolejnego posta zbudowanego z pytań od Was. Możemy się poznać i dlatego proszę o zadawanie pytań na maila, w komentarzach i  na asku:

http://ask.fm/KingaLaskowska00 - ASK
kinga27061999@gmail.com  - MAIL



                         https://www.youtube.com/watch?v=JRWox-i6aAk&hd=1