ROZDZIAŁ VII

Hey!

Szkoła, szkoła, szkoła wszędzie! 

Dodaję dzisiaj kolejny rozdział mojej wolno rozwijającej się książki.

Tworząc tego bloga miałam zamiar dodawać posty przynajmniej 2 razy w tygodniu. Każdy z nich miał dotyczyć kolejnych rozdziałów. Nie udało się jednak, ponieważ w szybkim tempie znalazłam kilku czytelników mojego bloga. Dziękuję wam, że czytacie moje rozdziały... Ale w związku z tym czytelniczki chciały mnie poznać i wyszło na to, że tylko nieliczne posty dotyczą książki "It's Already Doesn't Matter", a w większości dodaję posty o mnie ;) 

Piszcie w komentarzu jakich postów wam brakuje i jakie najchętniej czytacie, a ja postaram się dorównać waszym propozycjom...

A tymczasem zapraszam na rozdział.

 

 

 

W szkole Harry trochę się uspokoił. Trzecia lekcja, matematyka wyprowadzała go z równowagi. Nic nie rozumiał, nic do niego nie docierało, po prostu porażka.

Poza tym przed pierwszą lekcją, kiedy wszedł do szkoły przed drzwiami stali koledzy z klasy. Bez wątpienia wiedzieli coś na temat ostatnich wydarzeń.

- No i jak tam ziomuś? Już nie masz tej Katelyn przy sobie, co nie? - odezwał się jeden z wrogich kumpli.

- Daj mi spokój! - powiedział Harry próbując się odgryźć.

Szybko odszedł w głąb szkoły nie chcąc mieć do czynienia z podobnymi sytuacjami. Szedł rozglądając się po korytarzu i szukając przyjaznych twarzy. Dotąd wszyscy znajomi, przyjaciele Harrego, którzy wielbili go bardzo za jego talent piłkarski nawet na niego nie patrzyli. O co chodziło? Czy jego popularność w szkole polegała na byciu z Katelyn? Albo Steve coś im nagadał? Pod szafkami również nikt na niego nie zareagował, nawet koledzy z klasy. Było to żenujące i chore!

- Hej... - odezwał się w końcu do jednej z mniej zauważalnych koleżanek z klasy

- Harry? A co ty tu robisz? - zaskoczyła się Less

- Do szkoły przyszedłem... A co? Nie mogłem przychodzić? - zirytował się

- No niee... Ale wszyscy... Nie ważne! - zakończyła szybko

- Co? Czekaj, o co ci chodzi? - denerwował się coraz bardziej Harry

- Nic... O nic. Muszę iść, pa! - odbiegła

Coś tu jest nie tak! To się robi coraz gorsze, nie do wytrzymania. Po dzwonku udał się na pierwszą lekcję, co było najgorszym pomysłem w dziejach.

Po ostatniej lekcji Harry miał już tego życia dość. Takiej desperacji nigdy w sobie nie dostrzegał. Nikt z nim nie rozmawiał, a Steve cały czas spoglądał na niego przenikliwym wzrokiem. To było bardzo dziwne.

Po tym dniu, spędzonym samotnie nie miał wyjścia. Harry poczuł, że nie może dłużej tak i zwariuje jak z kimś nie porozmawia. Katelyn była dzisiaj nieobecna w szkole, co bardzo rozczarowało Harrego. Miał nadzieję, że z nią porozmawia, coś wyjaśni. Nic z tego.

Rozczarowany postanowił podejść do Loreen. Sam nigdy by nie pomyślał, że zrobi coś takiego.

- Loreen...- powiedział cicho – Co tam?

Nieoczekiwanie dziewczyna odwróciła się z blaskiem w oczach. Loreen była najbrzydszą i najgorszą laską w szkole. Nikt z nią nie rozmawiał i zawsze się z niej śmiali.

- Ty mówisz do mnie?

- Tak, a co? - już żałował tej decyzji

- Nic... Alee...- jąkała się brzydula

- Weź daj spokój i nie gadaj. Chcesz mi coś powiedzieć? - zapytał zirytowany

- Ale co?

- Może o co chodzi całej szkole? Co tu się stało?

- Ja nie mam nic do powiedzenia... - odpowiedziała smutno – Wiesz, że nikt mi nic nie mówi...

- Zobaczymy, chociaż coś mi pomoże... - odpowiedział blady Harry